در پژوهش حاضر به منظور بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی در درمان اختلال شخصیت مرزی در قالب یک طرح نیمه آزمایشی 23 آزمودنی با تشخیص اختلال شخصیت مرزی، از میان افرادی که در شهر تهران به مراکز درمانی خصوصی، بیمارستان لقمان، انستیتو روانپزشکی تهران مراجعه کرده بودند، به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. از جمعیت نمونه 8 نفر در گروه رفتاردرمانی دیالکتیکی و 8 نفر در گروه گواه (لیست انتظار) قرار گرفتند. به دلیل رعایت اصول اخلاقی مربوط به پژوهش، هر دو گروه از دارو درمانی نیز استفاده کرده و در چهار مرحله پیش از شروع درمان، پس از درمان انفرادی و مهارت آموزی گروهی و پیگیری مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار اندازه گیری شامل مصاحبه بالینی ساخت دار برای اختلال های محور یک و دو و شاخص شدت اختلال شخصیت مرزی بود. داده ها با استفاده از نمودار، تحلیل واریانس یک طرفه با اندازه های مکرر مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان می دهد رفتاردرمانی دیالکتیکی موجب کاهش علائم اختلال شخصیت مرزی به جز در تکانشگری، احساس خشم و عقاید پارانوییدی شده است. در پژوهش حاضر، شدیدترین نشانه بی ثباتی هیجانی و بیشترین تغییرات مربوط به احساس ترک شدن، رفتار خودکشی و مشکلات هویتی بود.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

مقدمه: یکی از عوامل بسیار مهمی که باعث بهبود و یا از هم پاشیدگی روابط زوجین می شود، شیوه ای است که از آن برای مدیریت تعارض هایشان استفاده می کنند. رفتاردرمانی دیالکتیکی (Dialectical Behavior Therapy) مدت کوتاهی است که از لحاظ نظری، کتابی را برای حل تعارضات زوجین ارائه داده است. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر سبک های مدیریت تعارض زوجین پرتعارض انجام شد.مواد و روش ها: طرح پژوهش به صورت نیمه تجربی و از نوع پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه این پژوهش را کلیه زوج های دارای تعارض استان قم تشکیل می دادند. 30 زوج انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه ها جایگزین شدند. از پرسشنامه سبک های مدیریت تعارض Rahim در پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. برنامه آموزش DBT، در 11 جلسه برای گروه مداخله، هفته ای 2 ساعت، برگزار شد. پس از انجام پس آزمون، داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیری تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس چندمتغیره برای سبک های حل تعارض سازنده (F=51.21)، سبک های غیرسازنده تعارض (F=46.15) نشان داد که بین گروه های مداخله و کنترل تفاوت معنی داری وجود دارد (p<0.001).نتیجه گیری: برنامه DBT برای گروه مداخله، در بهبود سبک های سازنده حل تعارض و کاهش سبک های غیرسازنده، به طریق معنی داری موثر بوده است. به نظر می رسد می توان از این برنامه برای آموزش روجین دارای تعارض و در آستانه طلاق لاستفاده کرد.

زمینه و هدف: اختلال افسرده خویی اختلال مزمن و مقاوم به درمان است که با خلق افسرده در اغلب روزها و ساعات مشخص می شود. رفتاردرمانی دیالکتیکی نوعی رویکرد درمانی موج سوم است که به عنوان یک روش موثر در درمان اختلال افسردگی اساسی به کار میرود. از آنجا که اختلال افسرده خویی نیز اختلالی مشابه افسردگی اساسی و با مدت طولانی تر و شدت کمتر می باشد به نظر می رسد که درمان دیالکتیکی در درمان افسرده خویی همچون افسردگی اساسی موثر باشد. در نتیجه پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی در بهبود علایم بیماران مبتلا به اختلال افسردهخویی انجام شد.روش کار: این پژوهش از نوع آزمایشی بوده و با طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل اجرا شد. جامعه آماری شامل کلیه زنان و مردان 20 تا 50 ساله ای بود که در سال 1391 ساکن شهرستان کرج بوده به کلینیک ها و مراکز درمانی مراجعه کرده و مبتلا به اختلال افسرده خویی بودند. روش نمونه گیری به صورت در دسترس بود و از افراد واجد شرایط 50 نفر به صورت تصادفی در دو گروه آزمون و گروه کنترل قرارگرفتند که در پایان پژوهش اندازه هر یک از گروه ها به دلیل افت نمونه به 20 نفرکاهش یافت. گروه آزمایش هفته ای یک بار به مدت دوازده جلسه تحت درمان قرار گرفتند. برای جمع آوری داده ها از مقیاس عزت نفس روزنبرگ، پرسشنامه افسردگی بک، و مقیاس افسردگی و اضطراب و استرس (DASS) استفاده شد. داده های پژوهش با تحلیل واریانس و چندمتغیره در SPSS-16 تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که بین میانگین نمره افسردگی کهF  آن برابر 3.377 بوده و نمره کل که F آن مساوی با 3.915 بود در دو گروه تفاوت معنیداری وجود داشت (p<0.05). بنابراین یافته های مطالعه حاضر حاکی از آن است که رفتاردرمانی دیالکتیکی موجب بهبود افسردگی می شود.نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده مبنی بر اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی در درمان اختلالات مزمن و مقاوم به درمان مانند اختلال افسرده خویی، این روش درمانی در بهبود نشانه ها و علائم اختلال افسرده خویی موثر است و می توان در کنار درمان دارویی و دیگر درمان های شناختی مطرح شده برای درمان افسرده خویی از آن به عنوان یک روش درمانی مفید و مکمل استفاده نمود.

رفتار خودآسیبی و نوسان خلق از علایم مهم اختلال شخصیت مرزی است. هدف از این پژوهش تعیین اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر خودآسیبی و نوسان خلق در افراد دچار اختلال شخصیت مرزی بود. روش مطالعه از نوع شبه آزمایشی بود. جامعه آماری پژوهش شامل همه افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی شهر اردبیل در سال 92 بود. نمونه گیری این پژوهش به صورت در دسترس انجام گرفت. ابتدا افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی شناسایی و از بین آن ها 30 نفر به صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه 15 نفر) قرار داده شدند. برای جمع آوری اطلاعات نیز از مقیاس شخصیتی مرزی STB (محمدزاده، گودرزی، تقوی و ملازاده، 1384)، مقیاس عاطفه مثبت و منفی (بخشی پور و دژکام 1384) و مقیاس کوتاه افسردگی - شادکامی (جوزف و هم کاران، 2004) استفاده شد. سپس گروه آزمایش نه جلسه مداخله رفتار درمانی دیالکتیک را دریافت کردند و به گروه کنترل، آموزش خاصی ارائه نشد. آزمودنی های هر دو گروه قبل از اجرای مداخله به پرسشنامه ها پاسخ دادند و پس از اجرای مداخله نیز همین پرسشنامه ها اجرا شدند. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس چند متغیری تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که رفتار درمانی دیالکتیک بر رفتار خودآسیبی و نوسان خلق تاثیر معنی داری داشت و افزایش عاطفه مثبت و کاهش عاطفه منفی با سهولت بیشتری در مقایسه با رفتار خودآسیبی بهبود پیدا کرد. از فنون رفتاردرمانی دیالکتیک می توان برای کاهش رفتار خودآسیبی و نوسان خلق در افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی استفاده کرد.

زمینه و هدف: استرس شغلی در پرستاران به فرسودگی، نارضایتی شغلی و تغییر شغل منجر می شود. همچنین خودکارآمدی از مهمترین عوامل در رشد ارتباطات سالم اجتماعی است که افزایش آن فرد را قادر می سازد تا با فشارها و استرس های طولانی مدت مقابله کند. رفتار درمانی دیالکتیکی با تاکید بر اصل تغییر و پذیرش، زمینه را برای تحمل پریشانی و کارامدی رابطه بین فردی فراهم می کند. لذا این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی آموزش گروهی رفتار درمانی دیالکتیکی بر کاهش استرس و افزایش خودکارآمدی پرستاران انجام شد.روش کار: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون - پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. از بین کلیه پرستاران بیمارستان های شهر سنندج در سال 1393، 30 نفر با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. ابتدا از هر دو گروه مداخله و کنترل پیش آزمون گرفته شد، سپس برای گروه مداخله برنامه آموزشی رفتار درمانی دیالکتیکی طی 8 جلسه 2.5 ساعته به صورت 1 جلسه در هفته به صورت گروهی اجرا گردید. پس از اتمام جلسات آموزشی از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه استرس شغلی و پرسشنامه خودکارآمدی عمومی شرر استفاده شد. در نهایت داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS-20 و با شاخص های توصیفی و آزمون تحلیل کوواریانس تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد بین میانگین نمرات پس آزمون دو گروه مداخله و کنترل در استرس شغلی (F=49.83, p<0.002) و خودکارآمدی (F=185.91, p<0.002) تفاوت معناداری وجود داشت.نتیجه گیری: همانطور که نتایج نشان می دهد رفتاردرمانی دیالکتیکی در کاهش استرس شغلی و افزایش خودکارآمدی موثر بود. رفتار درمانی دیالکتیکی می تواند با تاکید بر هوشیاری فراگیر بنیادین و تحمل پریشانی به عنوان مولفه های اصل پذیرش و همچنین تنظیم هیجانی و کارآمدی بین فردی به عنوان مولفه های اصل تغییر و نیز از طریق راهبردهایی از قبیل آموزش مهارت های رفتاری، جایگزینی رفتارهای ناسازگارانه با پاسخ های منطقی و سازگارانه، شناسایی هیجانات منفی و نحوه مقابله با آنها، منجر به کاهش استرس و افزایش خودکارآمدی گردد.

مقدمه: افسردگی شایع ترین اختلال روان پزشکی می باشد. هدف این پژوهش بررسی اثربخشی مهارت آموزی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر تنظیم هیجان دانش آموزان دختر دارای اختلال افسردگی بود. روش کار: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و پیگیری 2 ماهه روی 24 نفر دانش آموزان دختر انجام شد. روش نمونه گیری هدفمند بود و بدین منظور فراخوانی برای مشاوران مدارس متوسطه دوم جهت ارجاع دانش آموزان دختر مشغول به تحصیل در پایه دوم و سوم، مشکوک به افسردگی، ارسال شد. از دانش آموزان ارجاعی به هسته مشاوره آموزش پرورش شهرستان لاهیجان 24 نفر که بر اساس تست افسردگی بک II (BDI-II) و مصاحبه بالینی ساختاریافته (SCID) دارای اختلال افسردگی بودند، انتخاب و به صورت کاملاً تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل در انتظار درمان گمارده شدند. برای جمع آوری داده ها از مقیاس دشواری تنظیم هیجانی گرتز و روئمر (DERS) استفاده شد. مشارکت کنندگان گروه آزمایش 14 جلسه مهارت آموزی گروهی رفتار درمانی دیالکتیکی را دریافت نمودند و گروه کنترل در لیست انتظار ثبت شدند. برای تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نگارش 22 و شاخص های آمار توصیفی و آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد. یافته ها: نتایج تحلیل داده ها نشان داد که بین میانگین نمرات دشواری تنظیم هیجان دختران افسرده که مهارت آموزی رفتاردرمانی دیالکتیکی را دریافت کردند و میانگین نمرات دشواری تنظیم هیجان دختران افسرده که این روش را دریافت نکردند، تفاوت معنا داری وجود دارد (0/05 > p). نتیجه گیری: نتایج این بررسی نشان داد مهارت آموزی...

سابقه و هدف: اختلال دوقطبی یک اختلال روانپزشکی ناتوان کننده است که با دوره های عودکننده افسردگی، مانیا و هیپومانیا مشخص می شود. تاثیرات رفتاردرمانی دیالکتیکی بر عملکرد اجرایی هنوز مورد توجه قرار نگرفته است. هدف این مطالعه تعیین تاثیر رفتاردرمانی دیالکتیکی بر عملکرد اجرایی در اختلال دوقطبی است. مواد و روش ها:تعداد 60 بیمار مبتلا به اختلال دوقطبی به طور تصادفی به دو گروه مداخله (رفتاردرمانی دیالکتیکی تلفیق با دارودرمانی) و کنترل (فقط دارودرمانی) اختصاص داده شدند. قبل از درمان، پس از 12 هفته مداخله و 3 ماه بعد از مداخله، از پرسشنامه ها و آزمون ها استفاده شد. شرکت کنندگان در گروه مداخله، 12 جلسه 90 دقیقه ای رفتاردرمانی دیالکتیکی استاندارد برای اختلال دوقطبی دریافت کردند. نتایج: نتایج نشان داد میزان مانیا و افسردگی در گروه مداخله، بعد از 3 ماه درمان و 3 ماه پیگیری کمتر می باشد. همچنین، گروه مداخله بعد از 3 ماه درمان و 3 ماه پیگیری نمره بالاتری در عملکرد اجرایی داشت. نتیجه گیری: ترکیب رفتاردرمانی دیالکتیکی در تلفیق با دارودرمانی باعث کاهش علائم مانیا و افسردگی، و نیز بهبود عملکرد بیماران دو قطبی در برنامه ریزی و حل مسئله می شود.